Justyna
Bednarek i Jagna Kaczanowska, Galopem po
szczęście, Wydawnictwo W.A.B 2019.
#MamaDropsaCzyta
premiera powieści: 18 września 2019
Przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia w
ubiegłym roku zaczęłam od lektury niezwykle klimatycznej, poruszającej
Bożonarodzeniowej opowieści z przesłaniem – „Okruchy dobra” autorstwa
„zabójczego duetu obyczajowego” Justyny Bednarek i Jagny Kaczanowskiej – dwóch
przyjaciółek, dziennikarki i pisarki. Książka mnie urzekła. Przygoda z „Ogrodem
Zuzanny’ jeszcze wciąż przede mną. Na półce czeka już cierpliwie pierwszy tom. Jak
to się stało, że sięgnęłam po Galopem po szczęście? Zafascynowała
mnie zapowiedź i okładka. W życiu mojej Córki z niepełnosprawnością konie,
hipoterapia odegrały ogromną rolę we wczesnym dzieciństwie. Stąd moja miłość do
koni, szacunek i wdzięczność.
„Kiedy
życie stawia cię na zakręcie, a ty wcale nie chcesz się przekonać, co znajduje
się za nim…”.
Fabuła powieści rozpoczyna się w momencie,
gdy Basia, po dwudziestu latach z Warszawy do rodzinnego Jędrzejowa Podlaskiego
(z którego uciekła zaraz po maturze), powraca rozklekotanym gratem z
kilkunastoletnią córką Karoliną, czterema walizkami i kontenerem z syberyjskim
kocurem Bazylem. Znalazła się w beznadziejnej sytuacji, czuła się postawiona
pod ścianą, wściekła, rozczarowana, sfrustrowana. Uciekając teraz z Warszawy,
miała poczucie winy, że skazuje córkę na tułaczkę, pozbawia ją życia w
luksusowych warunkach, nie mogąc zostawić z byłym mężem. Nie ma bowiem
mieszkania, pracy, pieniędzy, ale z jakiegoś powodu musi wrócić do domu
rodziców. Po tym jak rozczarowała ojca, nie lubiła tu wracać. A teraz musiała i
to z podkulonym ogonem. Jednak ojciec Marek Grzelak, dyrektor państwowej
stadniny koni, dał córce marnotrawnej drugą szansę, proponując stanowisko
asystentki u siebie. Basia musiała więc wszystko zacząć od zera, a przede
wszystkim poznać na nowo swoich rodziców, młodszą siostrę Ankę, zagubioną tu i
rozżaloną Karolinę i Jędrzejów, zderzyć się z małomiasteczkową mentalnością,
panującymi stereotypami. Między Basią a Anką nie było nigdy w ich relacji
siostrzanej sztamy, zawsze dominowała zawiść, zazdrość, narastająca latami
niechęć. Czy bohaterce się to udało?
Ponadto Basia weszła ponownie w świat koni,
które kochała i znała się kiedyś na nich, uprawiała bowiem jeździectwo,
odnosiła sukcesy na zawodach. Zatem bohaterami książki są również konie:
urodziwy kary Nikiel, Ametyst, Bolero, przylepa Brego, romantyczna Malina,
Gucio, poznajemy poruszającą historię Amsterdama, świetnego i utalentowanego
konia, wałacha Basi.
Na kartach powieści pojawił się też
przystojny zaklinacz koni Piotr Kieniewicz, specjalista jeździectwa naturalnego
opartego na podążaniu za końską psychiką, szacunku dla zwierząt. Od matki poznała
jego straszną historię. Szeptano też, że jego rodzina była wplątana w jakąś
aferę podczas drugiej wojny światowej. Ludzie bali się o tym głośno mówić. Ojciec
Basi pomógł Piotrowi, dając pracę. Ale Piotr też szybko wyczuł, obserwując
reakcję koni, że w Basi jest coś dziwnego – jakieś pęknięcie, ból, lęk, wstyd.
Jednak skwitowała to, że jako kobieta ma prawo do swoich sekretów. Tajemnica
Baśki intrygowała mnie do samego końca powieści. Czy tych dwoje
pokiereszowanych przez los będzie się miało ku sobie? Odpowiedź na to i inne
pytania da Wam oczywiście lektura książki.
A wydawałoby się, że w małym mieście na Podlasiu
nic się nie dzieje, żyje się jak u Pana Boga za piecem. Oj dzieje się tu,
dzieje! W świecie przedstawionym w powieści występuje cała plejada bardzo
ciekawych i świetnie wykreowanych postaci. Oprócz rodziny Grzelaków i
wspomnianego już Piotra na uwagę zasługują dwie skłócone siostry i ich
niesamowita historia: szeptucha Pelagia i ekscentryczna dziedziczka Elwira
Tuszyńska. Ciekawie poprowadzony jest wątek młodego małżeństwa Jurka i Malwiny oraz
ich malutkiego synka, który staje się oczkiem w głowie Pelagii. Ona marzyła o
małym gabinecie weterynaryjnym, on zaś planował założyć ekologiczną plantację
ziół przyprawowych i roślin leczniczych. Czy ich marzenia się spełniły?
Niezwykle barwną i oryginalną postacią jest
siostra Małgorzata – zakonnica z liliowego mercedesa, była sportsmenka znająca
się na koniach, bo jeździła konno, biegała na czas i rzucała młotem. na uwagę
zasługują też postacie duchownych: ks. proboszcz Arkadiusz Pączek, walczący z
pogańskimi zabobonami i ze swoją słabością oraz pop Mikołaj i jego piękna żona
Helena Greczynka. Do kontaktów między nimi świetnie nadawała się wygadana i
ostra Małgorzata. W powieści roi się aż od komicznych sytuacji z ich udziałem.
Obok wartkiej akcji i jej nagłych zwrotów
urzekające są cudnie malowane słowami i oddziałujące na nasze zmysły opisy
przyrody, koni i ich zachowań, poznajemy zwyczaje świąteczne mieszkańców,
uczestniczymy też w festynach. Rozkoszujemy się potrawami podlaskimi, tatarskimi
– kartaczami, baraniną, babką ziemniaczaną. Poznajemy też problemy bohaterów,
ich zmagania ze słabościami, uzależnieniami jak alkoholizm czy brak umiaru w
jedzeniu. Nieszkodliwym wariatem jest Konstanty Kaczkowski walczący z
„diabelstwem w czystej postaci”, czyli z posągiem Świętowita. A wszystko to
jest napisane lekkim stylem, pięknym językiem, zaprawionym humorem, czasem
sarkazmem, ironią, dosadnym słownictwem, ale i paletą emocji, aby doskonale
oddać klimat Podlasia. Wydawało mi się, że i ja tam byłam gdzieś obok bohaterów,
cieszyłam się ich radościami, przeżywałam problemy, troski, a nawet
nieszczęścia jak pożar domu. Tak bardzo pragnęłam, żeby Baśka i Piotr , Anka i
Kamil wspólnie odnaleźli siebie i szczęście oraz żeby się wyjaśniły wszystkie
niesnaski w rodzinach, umocniły, zacieśniły więzi. Zakończenie powieści jest
otwarte. Ponieważ lubię szczęśliwe zakończenia, domyślam się, że bohaterowie
uciekli galopem właśnie po tytułowe szczęście. Czy uda się im je odnaleźć?
Gorąco polecam Czytelnikom najnowszą,
niezwykłą powieść „Galopem po szczęście”, dzięki której możemy sobie uświadomić,
co tak naprawdę jest najważniejsze w naszym życiu. Jak poradzić sobie z
poważnymi problemami? Jak postawić na nowo naderwane czy opuszczone skrzydła,
czyli odnaleźć siebie, drogę do marzeń, pragnień, pasji. Warto w życiu
przebaczyć, uświadomić sobie błędy, naprawić je i dać drugiemu człowiekowi
drugą a nawet i trzecią szansę. Każdy ma do niej prawo. Warto rozmawiać i
wzajemnie sobie pomagać. Zacząć od małych prostych kroków, gestów, zasiać wiarę,
ufność i nadzieję oraz koniecznie zweryfikować sobie definicję szczęścia. Nigdy
nie jest za późno na zmiany.
Zieleń
drzew dawno straciła świeżość, była wymęczona upałami, przykurzona. Niedługo
jesień. Skończy się zwariowane, piękne życie, będzie padał deszcz, śnieg,
zapanują mrozy. Chciała wszystko ułożyć przed jesienią.Baśka
przestała myśleć. Była teraz tylko ciałem układającym się do jego rytmu. Tak
jakby po raz pierwszy ona i Brego stanowili jedność. przepełniał ją spokój i
podziw dla świata. Jaki piękny ten las, jaka piękna była ta mijana łąka, jacy
piękni koń, Piotr i ona. Jej życie. Trwało to tylko chwilę. „W życiu piękne są
tylko chwile” – przypomniała się Baśce piosenka zespołu Dżem.
Wydawnictwu W.A.B. dziękuję serdecznie
za egzemplarz przedpremierowy do recenzji.
A „zabójczemu duetowi obyczajowemu”
Justynie Bednarek & Jagnie Kaczanowskiej dziękuję z całego serca za
porywający za serce galop przez las w poszukiwaniu szczęścia.
